SPECJALNY ARTYKÓŁ DLA NATALKI SZTUCHLIK:)

Rasa psa czyli Shiba:)

Kraj pochodzenia:Japonia

Rozmiar psa:Średni

Ile czasu trzeba poświęcić na spacery:Dużo czasu

łatwy w pielęgnacji:Średnio

Jak znosi życie w mieście:Bardzo dobrze:)

HISTORIA

Shiba była rodzimą japońską rasą już od czasów pierwotnych. Słowo „shiba” oznacza coś „małego”, „małego psa”. Środowiskiem, w jakim ukształtowała się shiba, był górzysty obszar, położony nad brzegiem Morza Japońskiego; [shiba] używana była [tam] do polowania na małą zwierzynę i ptaki. Przedstawiciele rasy różnili się od siebie nieznacznie, ze względu na zróżnicowanie miejsc ich pochodzenia. Ponieważ w latach 1868-1912 sprowadzano z Anglii takie psy, jak setery angielskie i pointery, polowania stały się w Japonii formą sportu. Krzyżowanie shiby z angielskimi psami stało się tak powszechne, że w okresie między rokiem 1912 a 1926 czysta shiba stała się prawdziwą rzadkością, której występowanie ograniczało się do obszarów, z których się wywodziła. Około roku 1928 myśliwi i inni wykształceni ludzie zainteresowali się ochroną czystej shiby ; rozpoczął się poważny program ochrony niewielkiej liczby czystych linii, natomiast wzorzec rasy ostatecznie ujednolicono w 1934 r. W 1937 r. shiba została uznana za „pomnik przyrody”; następnie hodowano ją i ulepszano tak, by stała się znakomitą rasą, jaką znamy dziś.

WYGLĄD

Pies małej wielkości, harmonijny, o dobrym kośćcu i dobrze rozwiniętych mięśniach. Mocnej budowy. Szybki, swobodny i piękny chód. 

WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; włos na ogonie nieco dłuższy i odstający.

MAŚĆ: Ruda, czarna podpalana, sezamowa, czarna sezamowa, ruda sezamowa.

TEMPERAMENT

wierny, o wyostrzonych zmysłach, bardzo czujny.

TRESURA

Nie powinno być problemu z tresurą, trzeba jednak pamiętać, że te psy starają się być samodzielne.

WARUNKI ŻYCIA

Wymaga dość sporo ruchu. Może żyć zarówno w mniejszych mieszkaniach jak i w domach z ogródkiem.

FUNKCJE:

Shiba spełnia następujące  funkcje:

• psy myśliwskie
• psy do towarzystwa

Fotki:

No dobrze,teraz może o Akita Inu

HISTORIA

Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie Akit przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kPierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża [japońska] rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana.
Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie.ontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nie istniejącego dzisiaj Nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnych Akit. Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość. Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało Akite inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk.

WYGLĄD

Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie; silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa; mocna budowa.
WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała.
MAŚĆ: Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”. (Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn).

TEMPERAMENT I TRESURA

Jest psem raczej cięższym do wytresowania, polecanym dla zaawansowanych. Uczy się nowych komend wolniej niż przeciętnenie. Potrzeba dużo cierpliwości.Spokojny, wierny, posłuszny i pojętny.

WARUNKI ŻYCIA

Łatwo adaptują się do nowego otoczenia, ale muszą mieć zapewnionye regularne ćwiczenia. Najlepiej będą czuć się w domach z dużym ogrodem. W cieplejszych klimatach w ciągu gorących dni, muszą być trzymane wewnątrz budynków.

FOTKI:

Jamniki:)

HISTORIA

Jamnik (nazwa oryginalna: Dachshund, Dackel lub Teckel) znany jest od średniowiecza. Jego rodowód wywodzi się od psów gończych, które były wykorzystywane do pracy na i pod ziemią. Z tych krótkonożnych psów ukształtował się dzisiejszy jamnik, który jest wszechstronnym użytkowym psem myśliwskim. Znakomicie sprawdza się jako pies norujący, ale także jako pies gończy i tropiący. Najstarszym Klubem Jamnika jest Deutsche Teckelklub e.V. założony w 1888 r. Jamnik od lat jest hodowany w trzech odmianach wielkości (standard, miniatura i króliczy) oraz w trzech odmianach włosa (krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy).

WYGLĄD

Niski, krótkonożny, o wydłużonej, ale zwartej sylwetce, bardzo dobrze umięśniony, głowa wysoko noszona z bystrym wyrazem pyska. Wyraźnie zaznaczone piętno płci. Pomimo stosunkowo długiego ciała i krótkich kończyn bardzo ruchliwy i zwinny.

WŁOS KRÓTKI
Sierść: krótka, gęsta, błyszcząca, przylegająca, mocna i twarda, bez łysin.
Ogon: cienki, dokładnie pokryty włosem, ale nie za obficie. Trochę dłuższy, szczeciniasty włos na spodniej stronie ogona nie stanowi wady.
Umaszczenia:
a) jednokolorowe: rude, rudo-żółte, żółte, kolory czyste lub z czarnym nalotem (przesianiem). Preferowane są czyste, mocno wysycone kolory, rudo-brązowy jest wyżej ceniony niż rudo-żółty i rudy. Należy tu zakwalifikować także kolory ze znaczną przewagą przesiania. Niewielkie białe znaczenia są dopuszczalne w kilku małych plamkach, ale niepożądane. Nos i pazury czarne, brązowe dopuszczalne, ale niepożądane.
b) dwukolorowe: głęboki czarny lub brązowy (czekoladowy) z rdzawo- brązowymi lub żółtymi podpaleniami nad oczami, po obu stronach kufy, na żuchwie, na wewnętrznych krawędziach uszu, na przedpiersiu, na kończynach, przy odbycie i około jednej trzeciej do połowy długości ogona. Nos i pazury u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe lub czarne. Białe znaczenia nie są pożądane, ale małe plamki nie dyskwalifikują. Za mocno rozlane podpalanie jest niepożądane.
c) marmurkowe (tygrysie, pręgowane): tło jest zawsze ciemniejsze (czarne, rude lub szare). Pożądane są nieregularne szare lub beżowe plamy (niepożądane są duże łaty). Nie może przeważać ani ciemny ani jasny kolor. Jamniki pręgowane na rudym lub żółtym tle mają ciemniejsze pręgi. Nos i pazury jak u jednoi dwukolorowych.

WŁOS SZORSTKI
Sierść: za wyjątkiem kufy, brwi i uszu włos szorstki z podszerstkiem, przylegający na całym ciele. Na kufie wyraźnie zaznaczona broda. Krzaczaste brwi. Na uszach włos krótszy niż na całym ciele, prawie gładki. Ogon dobrze i równomiernie pokryty ciasnoprzylegającym włosem.
Umaszczenia: najczęściej od jasno do ciemnodziczego, inne kolory takie same jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WŁOS DŁUGI
Sierść: włos prosty, błyszczący z podszerstkiem, przylegający, na szyi i podbrzuszu przedłużony, na uszach zwisający, na kończynach tworzy jednakowej długości pióro, najdłuższy jest na ogonie, gdzie tworzy pełną chorągiew.
Umaszczenia: takie jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a do c.

TEMPERAMENT

Z natury przyjacielski, nie jest tchórzliwy, ani agresywny, o zrównoważonym temperamencie, wytrwały, obdarzony dobrym węchem, zwinny pies myśliwski.

WARUNKI ŻYCIA

Świetnie czują się w domach. Są zazwyczaj aktywne ale z racji tego że są małe to zaspokoją swoje potrzeby ruchowe wewnątrz i nie będą wymagały ogródka.

Fotki:

Border Colie!:)
Border collie - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ wilkowaty^[2]. Podlega próbom pracy^[1].
Współczesny border collie jest potomkiem roboczych collie trzymanych w hrabstwach na pograniczu Anglii i Szkocji. Od 1881 roku uczestniczył on w konkursach owczarków i był eksportowany jako pracujący owczarek na wszystkie kontynenty.

Border collie ma mieć proporcjonalną budowę ciała, przy czym wygląd jego wskazuje na grację i doskonałą harmonię w połączeniu z odpowiednią masą ciała. Obecnie kształtują się coraz większe podziały w kwestii wzorca między psami przeznaczonymi do wystaw a użytkowymi. Te drugie charakteryzuje lżejsza budowa ciała, mniej obfita okrywa włosowa oraz wydłużony kształt głowy.

Jest to również kwestią przodków - cięższa budowa charakteryzuje psy hodowane w Nowej Zelandii, lżejsze to typ angielski.

Nie preferuje się psów z przewagą koloru białego. Niebieskie oczy dopuszczalne są jedynie w umaszczeniu merle. U border collie występują różne kolory szaty, a w tym:

• black and white (czarno-biały)
• black tricolour (czarny trójkolorowy) - biało-czarny z podpalaniami
• blue merle (niebieski marmurkowy)
• blue tricolour merle (niebieski marmurkowy trójkolorowy) - niebieski marmurkowy z podpalaniami
• chocolate and white (czekoladowo-biały)
• chocolate tricolour (czekoladowy trójkolorowy) - czekoladowo-biały z podpalaniami
• chocolate merle (czekoladowy marmurkowy)
• chocolate tricolour merle (czekoladowy marmurkowy trójkolorowy) - czekoladowy marmurkowy z podpalaniami
• blue and white (niebiesko-biały) - rozjaśniony czarny z białym
• blue tricolour (niebieski trójkolorowy) - niebiesko-biały z podpalaniami
• slate merle (ciemnoszary marmurkowy)
• slate tricolour merle (ciemnoszary marmurkowy trójkolorowy) - ciemnoszary marmurkowy z podpalaniami
• lilac and white (liliowo-biały) - rozjaśniony czekoladowy z białym
• lilac tricolour (liliowy trójkolorowy) - liliowo-biały z podpalaniami
• lilac merle (liliowy marmurkowy)
• lilac tricolour merle (liliowy marmurkowy trójkolorowy) - liliowy marmurkowy z podpalaniami
• red (australian red, golden, yellow) and white (rudo-biały)
• sable and white (sobolowy z białym)
• Uznany przez psychologa Stanleya Corena za najbardziej inteligentną rasę psów ^[3]. Jego predyspozycje wymagają, aby praca, którą wykonuje, dawała mu radość i pozwalała wykazać się inicjatywą. Uważny i podatny na szkolenie, uwielbia biegać i wykonywać zadania powierzane mu przez przewodnika. Właściciel psa powinien dysponować czasem i być osobą aktywną. Border collie potrzebuje pana o spokojnym usposobieniu, który będzie w stanie żyć z nim w harmonii i potrafić się z nim porozumieć, gdyż w przeciwnym razie border łatwo wymknie się spod kontroli. Border Collie to pies szczerze oddany swojemu właścicielowi, uległy i zrównoważony. Charakter często determinuje przeznaczenie psa - psy sportowe cechuje większa uległość niż typowo pasterskie.
• Pies pasterski, pomocnik w zaganianiu owiec. Wykazuje olbrzymią potrzebę i chęć do pracy oraz ciągłego ruchu. Doskonale nadaje się do uprawiania wszystkich sportów kynologicznych, z wyjątkiem szkolenia w kierunku IPO (szkolenie na psa obronnego). Sprawdza się jako pies lawinowy w górach i jako pies tropiący. Z racji ogromnej chęci pracy z człowiekiem może być wykorzystywany przy wykrywaniu narkotyków oraz w służbach celnych. Nadaje się również do terapii chorych.
  Podobnie jak przy budowie border collie - tak i przy użytkowości kształtują się różnice między psami z linii typowo wystawowych a tymi sportowymi/użytkowymi. Pierwszy typ zatraca powoli niespożyty temperament na rzecz spokojnego poddawania się zabiegom pielęgnacyjnym, drugi zaś utrzymuje pierwotne cechy - szybkość, bystrość, zwinność.
• Pielęgnacja i utrzymanie tego psa nie jest kłopotliwe. Konieczne jest dostarczenie mu odpowiedniej dawki ruchu, a szczególnie zajęć umysłowych poprzez pracę z owcami czy sporty kynologiczne.
  U Border Collie mogą wystąpić takie choroby CEA czyli anomalia oczu collie CL czyli Ceroidolipofuscynozy neuronalne oraz TSNTrapped Neutrophil Syndrome - w profesjonalnych hodowlach przeprowadzane są badania genetyczne w kierunku tych chorób.
  
  Może także wystąpić dysplazja stawów biodrowych - w tym celu hodowle wykonują zdjęcia RTG pod kątem tej choroby i rozmnażają tylko osobniki wolne od dysplazji, jednak nie daje to 100% pewności że szczeniaki urodzą się zdrowe.
  U border collie zdarzają się także przypadki epilepsji.
• Fotki:
• 
  
  
  
  
  
  
  
  

Yorki!:)
York- jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Wedługklasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Typ lisowaty.
powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem było tępienie myszy i szczurów w domach biednych rzemieślników i robotników. Ich prawdopodobnymi przodkami są: maltańczyk, Dandie Dinmont Terrier, Clydesdale terrier i skye terrier. Jest to mały pies wyhodowany w hrabstwie Yorkshire, na północy Wielkiej Brytanii, w wyniku krzyżowań ras terierów.Umaszczenie jest ciemne, stalowo-złote lub srebrno-złote. Włos jest jedwabisty, długi; włos kręcony i karbowany uznawany jest za wadę. Strzyżenie yorka nie zagraża odrostom, jednak może to powodować dyskwalifikację z wystawy. Brak podszerstka oraz niewypadające, stale rosnące włosy obniżają ekspozycję właściciela na psie alergeny.Istotną kwestią w pielęgnacji włosów u tych psów są regularne kąpiele i mycie specjalnymi środkami. Uszy ze względów higieniczno-zdrowotnych potrzebują regularnej kontroli, luźny włos musi być usuwany z ich okolic. Starsze psy cierpią nieraz nakataraktę. Częstym problemem zdrowotnym u przedstawicieli tej rasy, są pozostające mleczne kły, które (kiedy same nie wypadną) trzeba usuwać zabiegowo. Zdarza się, że yorki mają problemy z wypadającą rzepką stawową, jak również dotyczą je problemy z tchawicą. Osobniki wystawiane niejednokrotnie wymagają upinania długiej szaty.Yorkshire terriery są psami skorymi do zabawy, aktywnymi. Nie są agresywne i lubią towarzystwo ludzi, tolerują dzieci. Przywiązane do właściciela, mogą być nieufne wobec obcych.Jego szkolenie powinno być stanowcze, a zarazem delikatne.
Fotki:

teraz moze,o ślicznych pieskach:)Czyli o cavalier king charles spaniel:
Cavalier king charles spaniel – rasa psów, należąca do IX grupy FCI psów ozdobnych i do towarzystwa^[1], zaklasyfikowana do sekcji siódmej – angielskie spaniele do miniaturowe. Typ wyżłowaty^[2]. Nie podlega próbom pracy^[3].
Przodkami tych psów były płochacze francuskie i hiszpańskie. W XVI wieku cavaliery cenione były we Francji głównie przezHenryka III, a później przez Ludwika XIV. W Anglii znane były w kręgach arystokracji jako psy do towarzystwa. Rasa ta znalazła uznanie wśród takich osobistości jak: Karol I i II, od którego wzięła się nazwa rasy, hodowali je także wcześniej: Henryk VIII,Elżbieta I oraz Maria Stuart.

• Głowa i czaszka: czaszka prawie płaska między uszami. Płytki stop. Długość kufy od stopu do czubka nosa około 4 cm. Nozdrza czarne, dobrze rozwinięte, bez niedopigmentowanych plam. Kufa zwężająca się. Wargi dobrze rozwinięte, ale nie obwisłe. Twarzoczaszka dobrze wypełniona pod oczami. Niepożądana jakakolwiek tendencja do wąskiej kufy (bekasi pysk).
• Oczy: duże, ciemne, okrągłe lecz nie wyłupiaste, szeroko rozstawione.
• Uszy: długie, wysoko osadzone, mocno opiórowane.
• Pysk: szczęka i żuchwa mocne z doskonałym zgryzem nożycowym tj. górne zęby ściśle zachodzące na dolne, ustawione prostopadle do szczęki i żuchwy.
• Szyja: umiarkowanej długości, nieco łukowata.
• Kończyny przednie: umiarkowanie rozwinięta klatka piersiowa, dobrze kątowane łopatki, kończyny proste z umiarkowanym kośćcem.
• Kończyny tylne: nogi o umiarkowanie mocnym kośćcu, dobrze kątowany staw kolanowy – bez tendencji do postawy krowiej lub sierpowatego postawienia kończyn.
• Łapy: zwarte , wysklepione i mocno owłosione.
• Ogon: długość ogona w proporcji do ciała, dobrze osadzony, noszony wesoło lecz nigdy zbytnio powyżej linii grzbietu.
• Tułów: krótki, zwarty, dobrze ożebrowany. Grzbiet prosty.
• Ruch: swobodny, elegancki z mocną akcją kończyn tylnych. Kończyny przednie oglądane z przodu i z tyłu poruszają się równolegle.
• Szata jest długa i jedwabista, zupełnie bez loków. Lekka falistość dopuszczalna. Obfite pióra. Zupełnie nie trymowana.
• Uznane umaszczenia:
1. Blenheim: głęboki kasztanowo-rudy kolor łat równomiernie rozmieszczonych na perłowobiałym tle. Znaczenia na głowie symetryczne z miejscem między uszami na wysoko cenioną plamę (znaczenie) w kształcie rombu (jest to charakterystyczna cecha rasy).
2. Tricolor (trójkolorowe): czarne i białe łaty równo rozmieszczone z podpalanymi znaczeniami nad oczami, na policzkach, wewnątrz uszu, na wewnętrznej stronie kończyn i spodzie ogona. Jakiekolwiek inne kolory lub rozkład barw w najwyższym stopniu niepożądane.
3. Black and tan (czarne podpalane): kruczoczarne tło z podpalaniem nad oczami, na policzkach, wewnątrz uszu, na klatce piersiowej i pod spodem ogona. Podpalanie powinno być w żywym odcieniu. Białe znaczenia niepożądane.
4. Ruby (rubinowy): jednolity kolor głęboko czerwony. Białe znaczenia niepożądane.
Żywy i wesoły, pełen wdzięku, lubiący zabawę, przywiązany do członków rodziny, pozbawiony lęku i agresji, przyjacielski. Wykazuje się zachowaniami prospołecznymi wobec psów oraz innych zwierząt domowych. Cavaliery to psy uległe, potrzebują odpowiedniej dawki ruchu.
Współcześnie cavalier king charles spaniel jest hodowany w celach reprezentacyjnych. Wykorzystuje się także go w terapii chorych. Nadaje się do psich sportów tj. mini agility. Dawniej używany do polowań. Teraz jest psem głównie do towarzystwa.
Regularnie należy kontrolować stan wrażliwych oczu (tendencje do obfitego łzawienia) i uszu. Wymaga częstego czesania. Sierści się nie podcina
Odkąd w 1973 roku najpiękniejszym psem spośród wszystkich ras na prestiżowej wystawie Cruftsa został cavalier king charles spaniel, rasa ta stała się w Anglii oraz poza jej obszarem jedną z najpopularniejszych ras do towarzystwa.
Fotki:

Zacznimy może,od popularnej an całym świecie rasy:chihuahua(cziłała)
Zapewne każdy ogladał film:Chihuahua z beverly hils:)No to teraz do chihuahua
Tu macie chihuahua krótkowłosą:

Chihuahua (w języku hiszpańskim chihuahueño) – jedna z ras psów, należąca według klasyfikacji FCI do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji chihuahua, nie podlegająca próbom pracy^[1]. Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, rasa ta należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa^[2]. Typ wilkowaty^[3].
Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.
Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwalekko wysunięta do przodu.

Umaszczenie jest różnorodne, najczęściej występujące jednak płowe, czekoladowe, białe, piaskowe, srebrzystopłowe, srebrzystoszare, czarne, czarne podpalane, biało-brązowe i płowe pręgowane.

Przy czarnym kolorze psa widać na dole szyi biały krawacik i nieco brązowe skarpetki u nóg.

Nie daje się zastraszyć przez inne psy bez względu na ich rozmiary. Jest wybredny, jeśli chodzi o towarzystwo i zazwyczaj wybiera przedstawicieli własnej rasy^[4].

Jedną z widocznych cech tej rasy psów jest charakterystyczne drżenie ciała, które występuje zarówno u odmiany długo jak i krótkowłosej, mimo że psy te nie wykazują większych tendencji do przeziębień niż inne rasy psów^[5].

Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne - zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu "śladów łez") i dentystyczna.

Z powodu ich niewielkich rozmiarów wymagają opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresu położnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki)^{[potrzebne źródło]}, potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów

A tu długowłosą:

Hej,w tym blogu będe opisywac różne rasy piesków